Στο Μαντείο των Δελφών το 1500 π.Χ...

Το Μαντείο των Δελφών

Roland Martin, Architettura Greca
Electa Editrice, 1980

Ο Ηρόδοτος ( 484 - 426 π.Χ. ), ήταν ιστορικός από την Άλικαρνασσό της Μ. Ασίας και ονομάστηκε πατέρας της ιστορίας. Το έργο του περιλαμβάνει τους πολέμους των Ελλήνων κατά των βαρβάρων και διαιρείται σε εννέα βιβλία.

Στο πρώτο του βιβλίο ( Κλειώ ) διηγείται το παρακάτω περιστατικό :

Ο Βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ( 6ος αιώνας π.Χ. ) ο οποίος πενθούσε δυο χρόνια τον θάνατο του γιου του, έμαθε ότι στο μεταξύ η δύναμη των Περσών μεγάλωσε κι αναρωτήθηκε αν θάπρεπε να επιχειρήσει μια εκστρατεία εναντίον τους. Προκειμένου να πάρει τη σωστή απόφαση, σκέφτηκε να συμβουλευτεί επτά μαντεία, ελληνικά ( Δελφοί, Φωκίδα, Δωδώνη ) και ξένα ( Λιβύη, Αίγυπτος ) για να δοκιμάσει τις γνώμες τους. Το μαντείο το οποίο θ' αποδεικνυόταν το πιο αξιόπιστο, θα ήταν αυτό που θα συμβουλευόταν για δεύτερη φορά για το θέμα που τον απασχολούσε.

Έστειλε λοιπόν επτά αγγελιοφόρους, ένα σε κάθε μαντείο, με την εντολή να μετρούν τις μέρες που περνούν από την ημέρα της αναχώρησής τους και την εκατοστή να πάνε στα μαντεία και να ρωτήσουν : " Τι κάνει αυτή τη στιγμή ο Βασιλιάς των Λυδών Κροίσος ; " Να καταγράψουν τις απαντήσεις και να επιστρέψουν στις Σάρδεις.

Από τις απαντήσεις αυτές, μόνο εκείνη του Μαντείου του Απόλλωνα των Δελφών ( βλ. φωτογραφία ) φθάνει ως εμάς. Η ιέρεια Πυθία, πριν καν ακούσει την διατύπωση της ερώτησης, έβγαλε χρησμό σ' εξάμετρο ρυθμό :

" Πόση είν' η άμμος ξέρω εγώ, της θάλασσας τα μέτρα.

Καταλαβαίνω τον μουγκό, τον άλαλο ακούω.

Μούρθε στη μύτη μυρωδιά σκληρόδερμης χελώνας,

που βράζει σ' ένα χάλκωμα, μαζί μ' αρνίσιο κρέας.

Κάτω έχει στρώμα από χαλκό, χαλκός είναι κι απάνω."

Όταν οι αγγελιοφόροι επέστρεψαν κι ο Κροίσος διάβασε τις απαντήσεις, έμεινε έκπληκτος επειδή η απάντηση της Πυθίας των Δελφών ήταν εκπληκτικά ακριβής. Πράγματι, την εκατοστή ημέρα από την αναχώρηση των αγγελιοφόρων, έκοψε κομμάτια μια χελώνα κι έν' αρνί ο ίδιος και τάβαλε να βράσουν μαζί σ' ένα χάλκινο λέβητα που τον σκέπασε με χάλκινο σκέπασμα, πιστεύοντας ότι θάταν αδύνατο να μαντέψει κανείς την επινόησή του. Οι σχετικοί με μαντεία τη εποχής εκείνης διακύρηξαν ότι επρόκειτο αναμφίβολα για χρησμό. Ένας σύγχρονος μάντης, ο Γιώργης Καραφουλίδης, μας εξηγεί ότι πρόκειται για τηλεπαθητικό φαινόμενο.

.

Ο Απόλλων καθισμένος στον δελφικό ομφαλό, μπροστά στον δελφικό τρίποδα. Ασημένιος στατήρας της δελφικής αμφικτιονίας, 4ος αιώνας π.Χ. Νομισματικό Μουσείο, Εθνική βιβλιοθήκη, Παρίσι.

.

Δελφικός τρίποδας

Τρόπαιο της μάχης μεταξύ του Απόλλωνα και του Πύθωνα. Ασημένιος στατήρας του Κρότωνα, τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. Νομισματικό Μουσείο, Εθνική βιβλιοθήκη, Παρίσι.

.

Δελφικός τρίποδας

Δηνάριο του Λ. Κορβάτου ( πίσω όψη ). Νομισματικό Μουσείο, Εθνική βιβλιοθήκη, Παρίσι.

.

Κεφαλή της Σίβυλλας

Ασημένιο δηνάριο του Λ. Κορβάτου, ( L. Torquatus ) Ρώμη, 65 π.Χ. Νομισματικό Μουσείο, Εθνική βιβλιοθήκη, Παρίσι.

Η προφήτισσα " γριά γυναίκα " των Βαβυλωνίων και των Χεττιτών χρησιμοποιήθηκε συχνά σαν πρότυπο για τους προφήτες άλλων λαών. Η λέξη " Σίβυλλα " προέρχεται από την λέξη " Σιμπού " ή " Σιμπτού " των Βαβυλωνίων και των Ασσυρίων και σημαίνει " γέρος " ή " γριά ". Η ινδοευρωπαϊκή προσθήκη του "λ" υποδηλώνει κάτι το υποκοριστικό, δηλαδή " γριούλα". Φαίνεται ότι μόνο " οι γριές γυναίκες " ήταν πραγματικοί φορείς διόρασης κι έτσι, οι αρχαίοι αυτοί λαοί, διαβάζοντας τις εκφράσεις τους " προφήτευαν " το μέλλον.

Γιώργης Καραφουλίδης, Τηλεπάθεια, Δρόμων 2007

Ας δούμε λοιπόν τι συνέβει πραγματικά στο μαντείο. Όπως μας εξηγεί ο συγγραφέας, ο χρησμός δεν ήταν χρησμός αλλά υποκλοπή σκέψης.

" Η Πυθία " γράφει, " ως επαγγελματίας με τις συχνές αυτο - υπνώσεις ( αυθυποβολή που επιτυγχάνεται με καθημερινές ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης ) είναι εκ των πραγμάτων ένας ισχυρός πομπός και δέκτης τηλεπαθητικών μυνημάτων. Ο Κροίσος αποκλείεται να σκέφτηκε την τελευταία στιγμή να βρει τη χελώνα, το αρνί και το χάλκινο καζάνι ν' ανάψει τη φωτιά, οπωσδήποτε η ιδέα τριγυρνούσε αρκετές μέρες στο κεφάλι του. Αλλά ακόμα κι αν το σκέφτηκε την τελευταία στιγμή, το γεγονός ότι η Πυθία το διάβασε στο μυαλό του, σημαίνει ότι το είχε ήδη σκεφτεί. "

Όπως γράφει σε άλλο κεφάλαιο του βιβλίου, για να πραγματοποιηθούν τηλεπαθητικά φαινόμενα απαιτούνται κατά κανόνα δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να υπάρχει " ένα έντονο συγκινησιακό περιεχόμενο " - στην προκειμένη περίπτωση η ανησυχία του Βασιλέα για την ενδεχόμενη απειλή από τους Πέρσες - και η δεύτερη το υποκείμενο - ο Βασιλέας - να έχει υπνωτισθεί - να πιστεύει δηλαδή ( με αυθυποβολή ) ότι τα μαντεία θα τον βοηθήσουν να πάρει τη σωστή απόφαση.

Δεδομένου ότι κι οι δυο αυτές προϋποθέσεις υπήρχαν, " ήταν πολύ εύκολο για την Πυθία, έτσι στα όρθια στον προθάλαμο να υποκλέψει τη σκέψη τόσο των απεσταλμένων όσο και του Βασιλέα που βρισκόταν στη Λυδία - η τηλεπάθεια δεν γνωρίζει όρια χώρου, χρόνου και ύλης - και να βγάλει τον " χρησμό " 2.500 χρόνια πριν. "

Πηγές στοιχείων : Γιώργης Καραφουλίδης, Τηλεπάθεια, Δρόμων 2007, Χαράλαμπος Μπαρακλής, Γνωμικά και παροιμίες, Εστία 2004, και το βιβλίο που ήδη αναφέρθηκε.